دوبـاره نـام تـو آمد مـیان دلـم لـرزیـد            قلم جنون بسرش زد شد عاشق و رقصید
خـدانـمایی عـشق تو عـقـل را پس زد            تـمـام رشـتۀ عـقـل بـشر ز هـم پـاشـید

حساب خوبی توجمع وضرب و منها نیست            تو را فراتر از این بحث کور باید دید
تـوئـی کـه عـالـمـۀ بی‌معـلـمـی زیـنب            درآسمان ولا شب ستیز چون خورشید
تــمـام عــلــم الـهـی زبــان گـویــایـت            چـکـیـدۀ هـمه انـوار حـق ز تو تـابـیـد

تو از چه مکـتب نابی بپا شدی زینب
که بهر عشق خـدایی خدا شدی زینب

نـژاد تـو هـمـه افـلاکـیـان حـق پـیـمـا            تـبـارت عـاطـفـه و وارثــان اَو اَدنــی
تو از خـدا به خـداییِّ عشق منـصوبی            بـپای تو شده مـجـنـون هـزارها لـیـلا
مـدار دیـن خـدا دیـن مـداری‌ات بـاشد            به زیـرِ دِینِ تـو دیـن خـدایِ بـی‌هـمـتا
حـجـاب کـامل تـو درس هاجر و حـوّا            دخـیـل چـادر خـاکـی تو بُـوَد عـیـسی
توئی تجـلـّی حـیـدر به قـالب یک زن            توئی که بـی‌بـدلی مثل مـادرت زهـرا

بـرای کـار بـزرگی سـوا شـدی زینب
که بهر عشق خدائی خـدا شدی زینب

بـود خـزانـۀ اسـرار ذات حـق نـامـت            گرفـته هـالۀ سـرّی تو را در ابهـامت
حـقـیقت تو فـقـط بـاید از خـدا پـرسید            نـمی‌رسد پـرش مـرغ ذهـن تـا بـامت
توئی که غـرّش الفاظ تو عـدوکُش شد            اسیر بودی و دشمن اسیر و هم رامت
تـمام زحـمت دین خـدا به دوشت بـود            روا بـود که بخـوانـم رسـول اسلامت
اگرچه حـرمت تو ظاهـراً شکست امّا            کند خـدای دو عـالـم هـمیشه اکـرامت

پــیــام آور دشـت بـــلا شــدی زیـنـب
که بهر عشق خدایی خـدا شدی زینب

تو حامی شجر و نسلِ عـصمتی زینب            بری زخواری و تندیس عـزّتی زینب
نـمـاز نـیـمه شبِ تو عـبـادت مـطـلـق            خـدای مـنـظـر و؛ الله هـیـبـتـی زیـنـب
نـدیـده‌ای بـه بـلا غـیـر مـوج زیـبـائی            نـشانـده‌ای تو عـدو بر فـلاکـتی زینب
برای حـضـرت عـبـاس مـرد نـام آور            تو اُسـوه‌ای بخـدا رُکـن غـیرتی زینب
رقیّه در کَـنَفِ تو سه ساله مرجـع شد            توئی که رأس چنین بزم و دولتی زینب

تـو در مـسیـر الـهـی فـنـا شدی زینب
که بهر عشق خدایی خـدا شدی زینب

بــرای آیــۀ قــرآن مـفـسّــری الــحــق            تو بعدِ فاطمه بر شیـعـه مـادری الحق
تـوئی که فـاتـح شـامـی بجـای بابـایت            تو هـم اسـد الله شـیـر خـیـبـری الـحـق
حیا و حُجب تو یکسو صلابتت یکسو            تـو سـرّ اکــبــرِ الله اکــبـــری الـحــق
نه مهریه که حسین شرط وصلتت بوده            حـقـیـقـتـاً بخـدا عـشق محـوری الحـق
تو دُرّی و صدفت اجـتـمـاع هـاشمیان            قداستِ زن و روپوش و معجری الحق

تو در بساط محـبـت رهـا شدی زینب
که بهر عشق خدایی خـدا شدی زینب

تو از تـبـار قـنـوت شکـسـتـه‌ای خـانم            تو شـاهـد تنِ از هـم گسـستـه‌ای خـانم
تـو از زمـان طـفــولـیـتـت بـلا دیــدی            عجب نباشد اگر زار و خسته‌ای خانم
حسین ملتـمـست در نـماز شد برخـیـز            چرا به وقت نـمـازت نـشـسته‌ای خانم
شـبی به بـند به دروازه‌ای تو را دیـدم            که بـین لـطـمـۀ زنجـیـر بـسته‌ای خانم
به روی هر دولبت خون حنجری خشکید            تو بـودی و غـمِ بی‌حـدّ دسـته‌ای خـانم

بـلا کـش سـفـر کــربـلا شـدی زیـنـب
که بهر عـشق خدایی خدا شدی زینب